Tussen ver weg en heel dichtbij

Onkruid wieden, sperziebonen doppen, dahlia’s plukken en pompoenen oogsten. In de zonnige pastorietuin de Beemster Wereldtuin staat een schoolbord met daarop een indrukwekkende lijst met klussen die gedaan moeten worden. Tijdens een gezamenlijk kopje koffie zijn de taken razendsnel tussen de aanwezige vrouwen verdeeld. Eén van hen is Inge Bečka, zij is sinds begin dit jaar voorzitter van het bestuur van de Beemster Wereldtuin in Westbeemster. Inge: ‘Tien jaar geleden richtten Heleen Lautenschutz en Francien ter Velde Stichting de Wereldtuin op met als doel de saamhorigheid binnen de samenleving te bevorderen. Sinds die tijd organiseren we in de Beemster Wereldtuin ontmoetingsprojecten voor vrouwen met een Nederlandse en niet-Nederlandse achtergrond.’

Tussen ver weg en dichtbij 

Wie op een dinsdag- of donderdagmiddag door het dorp Westbeemster rijdt, kan een vleug opvangen van gerechten die hun oorsprong vinden in alle delen van de wereld. Overheerlijke linzensoep, pittige dolmades, traditioneel gebrande Eritrese koffie: in de buitenkeuken van de wereldtuin worden allerlei kleurrijke gerechten met verse ingrediënten uit de tuin bereid. 
Inge: ‘Tijdens een vijftien weken durend project ontvangen wij vrouwen uit verschillende landen en culturen. Iedere dinsdag en donderdag ontmoeten we elkaar. We werken in de tuin, in het kunst- of naaiatelier en we koken samen. Tijdens de gezamenlijke lunch delen we gerechten en verhalen. In de Beemster Wereldtuin staan culturele uitwisseling, gelijkwaardigheid en de Nederlandse taal centraal. Onze samenwerking draagt bij aan zelfredzaamheid, integratie en participatie. Het is een warme en veilige ontmoetingsplek waar vrouwen van heel ver weg én heel dichtbij zich met elkaar verenigen.’ 

Hoe belangrijk een warm welkom in een vreemd land is, weet Inge uit eigen ervaring. Haar vader, een bevlogen architect en kunstenaar, belandde in 1956 als Hongaarse vluchteling op weg naar de Verenigde Staten in Nederland. Inge: ‘Wij hebben het altijd goed gehad. Misschien dat het daarom als ‘vanzelfsprekend’ voelt om anderen te helpen.’ Helpen doet Inge samen met een hecht team vrijwilligers, dat bestaat uit onder meer taalcoaches, chauffeurs, klussers en tuincoaches. 

‘Er ontstaan hier heel bijzondere vriendschappen’

Eén van de tuincoaches is Carolien van den Berg. ‘Tuinieren is een heel goede manier om je hoofd te ordenen’, zegt Carolien. In haar team zit Elsa, zij is afkomstig uit Eritrea. 
Carolien: ‘Elsa is gevlucht en heeft haar twee jonge kinderen achter moeten laten. Via haar taalcoach kwam ze bij ons terecht. Ondanks haar zorgen is ze een vrolijke, vriendelijke en hardwerkende vrouw. Elsa wil de Nederlandse taal zo goed mogelijk onder de knie krijgen en daarom volgt ze drie keer in de week een taalcursus. Op donderdag is ze bij ons. We steunen elkaar en proberen zorgen even naar de achtergrond te laten verdwijnen. Er ontstaan hier heel bijzondere vriendschappen.’

Zélf ‘onze jurk’ ophouden

Met de ontwikkeling van de Wereldgroentetuin, de Wereldbloemenpluktuin, de Wereldkeuken, de Wereldschooltuin en het Wereldkunstatelier groeide de stichting in de afgelopen jaren uit tot een bijzondere organisatie. Inge: ‘We staan op dit moment voor een volgende stap. Wij willen namelijk graag onderzoeken of het bij ons past een sociale onderneming te worden. De Waterlandse Uitdaging helpt ons daarbij. Zij brengen maatschappelijke organisaties in contact met het lokale bedrijfsleven. Via de Waterlandse Uitdaging zijn we in contact gekomen met de Rabobank. De bank helpt ons aan partijen uit hun netwerk die ons kunnen adviseren met vragen op financieel en juridisch gebied.’ De stichting ontvangt onder andere inkomsten uit de groente- en pluktuinabonnementen, maar die zijn niet toereikend. Inge: ‘Financiële ondersteuning, uit bijvoorbeeld fondsen, is onmisbaar. Ons uiteindelijke doel is dat we als organisatie voor een deel zelfredzaam zijn.’ Inge vervolgt lachend: ‘Zodat we zélf ‘onze jurk’ op kunnen houden.’ 

Vrouwen met sterke schouders

De Beemster Wereldtuin is dagelijks open voor bezoek. ‘In de zomer staat onze pluktuin vol kleurige bloemen en geurige kruiden. Bezoekers kunnen deze tegen een kleine vergoeding plukken’, zegt Inge. ‘In het naaiatelier in de sfeervolle, oude pastorie worden mooie tasjes gemaakt van oude werkkleding en in de keuken staan potjes met calendula zalf, gemaakt van de goudsbloemen die in onze pluktuin groeien. Ook die worden verkocht.’ 
Inge vervolgt: ‘Deze zomer kwamen een dochter en haar moeder bij ons op bezoek. De moeder was gevlucht uit een oorlogsgebied. De coronatijd zorgde voor een extra sociaal isolement. Toen zij samen met haar dochter de tuin in liep, zag ik haar gezicht opklaren. Haar dochter zei: ‘Het is voor het eerst in lange tijd dat ik mijn moeder weer zie lachen.’ En dat is precies waar we het voor doen. Ik word hier heel gelukkig van. Dat geldt voor iedereen die hier een steentje bijdraagt! Dus als er leuke vrouwen met sterke schouders zijn die tijd en energie over hebben, dan zijn ze van harte welkom. Hoe groter ons team vrijwilligers, hoe beter we de werkzaamheden kunnen verdelen. Dus heb je affiniteit met de doelgroep en heb je op dinsdag of donderdag tijd en zin om met deze multiculturele doelgroep te werken, neem dan contact met ons op. Ik kan uit onze eigen ervaring zeggen: door kennis met ze te maken, ga je van ze houden!’  

Vereniging als cement

Ook voor buurtmakers die hun initiatief willen verstevigen kan contact met het bedrijfsleven interessant zijn. De coöperatieve Rabobank gelooft in het belang en de kracht van verenigingen en ziet hen als het cement van onze samenleving. Ondersteuning betekent voor de bank méér dan geld geven en vindt ook plaats op bestuurlijk en maatschappelijk vlak. De mogelijkheden voor ondersteuning zijn: Rabo ClubSupport, Rabo Verenigingsondersteuning en het Coöperatiefonds. Wil jij meer weten over deze initiatieven? Neem dan contact op met jouw lokale Rabobank. 

Dit artikel is geschreven door Linuccia Burghoorn en verscheen in aangepaste versie in Rabo & Co, een uitgave van de Rabobank.