Aangrijpende musical laat je voelen waarom Dré en Rachel elkaar niet loslieten

Hink-stap-springend naar een première toewerken is een crime. Daar kreeg Hij gelooft in mij, net als veel met corona worstelende voorstellingen, mee te maken. Vorige week werd de première van deze musical over volkszanger André Hazes (1951-2004) afgelast.

Drie van de hoofdrolspelers – Martijn Fischer (André Hazes), Roosmarijn Luyten (zijn vrouw Rachel) en Annick Boer (Rachels moeder Friedel) – waren toen positief getest. De pers mocht afgelopen zondag in Eindhoven komen kijken, vlak nadat zij uit quarantaine waren. Maar toen testte Rutger de Bekker (Rachels vader Jan) positief, waardoor Danny Houtkooper deze rol voor de allereerste keer speelde – wat hij knap deed.

Hij gelooft in mij is de reprise van de succesmusical die vanaf eind 2012 ruim twee jaar speelde en lovende recensies oogstte. Script (Frank Ketelaar en Kees Prins), regie (Ruut Weissman), choreografie, arrangementen en vormgeving zijn nu precies hetzelfde. Is dat gemakzuchtig? Ach, waarom zou je een succes veranderen?

Fischer zet Hazes’ pure hart en hufterigheid ongeëvenaard neer

Verrassend is de voorstelling dus niet, maar wie hem nog niet zag, krijgt nu een tweede kans. Zelfs hoofdrolspeler Fischer, de ultieme Hazes, dook opnieuw in de rol van zijn leven. Helaas klonk Fischer zingend niet altijd zo krachtig als we hem kennen. Grote kans dat dat tijdelijk door zijn coronabesmetting komt. In spel was hij weer ongeëvenaard: hij zet Dré genuanceerd neer, zijn pure hart, zijn hufterigheid, zijn zenuwen, zijn overgave tijdens het zingen, zijn dorst naar bier, zijn nerveuze gebaren en zijn ontwapenende onhandigheid in zijn verliefdheid naar Rachel.

De musical verwerkt tientallen Hazessongs subtiel in een gelaagd verhaal. Van meezingen is dus geen sprake. Het verhaal focust op het doof worden van André, wat hij niet wil weten, want wat blijft er dan van hem over? Een prachtige dramatische innerlijke strijd.

Tegelijkertijd kijken we door de ogen van Rachel naar haar relatie met Dré, waarin ze heen en weer slingert tussen liefde en wanhoop. Luyten speelt en zingt prachtig als Rachel, al kan ze soms wel een glimp gebruiken van de subtiele humor die Chantal Janzen destijds aan de rol toevoegde.

Angstige zinnen galmen alsof we in Dré’s hoofd zitten

De voorstelling komt in de eerste helft wat langzaam op gang, wellicht ook doordat ze nog weinig gespeeld is. Maar zeker in de tweede helft raakt ze diep. Regelmatig vervreemdt de muziek, bewegen personages mooi abstract in slow motion en galmen angstige zinnen door de lucht, alsof we in Dré’s hoofd zitten, waar met dank aan de alcohol deliriums ontstaan en angst, verwarring en paniek rondrazen.

Je voelt hoe hij de grip op zijn leven verliest. Net als in het mooie ontroerende moment waarop Dré in een hallucinatie zijn overleden vriend Tim tegenkomt en ze integer Geef mij nu je angst zingen. Het houdt het verhaal weg van clichématige Hazesbeeldvorming.

En wanneer Dré en Rachel hun zoveelste ruzie uitvechten, tijdens het nummer Bloed, zweet en tranen, stoeidansen zes dansparen symbolisch in aangrijpende abstracte slow motion bewegingen naast hen. Ze trekken elkaar aan, duwen weg, omhelzen, draaien om en reiken uit. Je voelt waarom die twee elkaar niet loslieten.

Tournee t/m 7 augustus 2022, info: stage-entertainment.nl