Ingenieuze musical over André Hazes maakt nog altijd indruk ★★★★☆

Van de vele biografische musicals die er inmiddels zijn gemaakt over grote Nederlandse artiesten, behoort Hij gelooft in mij, over het leven van volkszanger André Hazes (1951-2004), tot de meest geslaagde exemplaren. Een artistieke voorstelling met rauw drama en doorleefd gezongen muziek. Bij verschijning in 2012 was Hij gelooft in mij een doorslaand succes: jubelrecensies, Musical Awards en een drie jaar durende speelperiode in het Amsterdamse DeLaMar Theater. Ruim 700 duizend mensen zagen de voorstelling.

Nu keert de musical terug in een versie die door het land reist. Bij het weerzien tien jaar later is de verrassing er wat vanaf, maar maakt de productie nog steeds indruk. Dat komt door het efficiënte script van Frank Ketelaar en Kees Prins, die duidelijk voor één dramatische gebeurtenis  kiezen: de oude Hazes wordt doof, terwijl er een uitverkocht concert in de Amsterdam Arena op stapel staat. Groot dilemma voor zijn vrouw Rachel. Wat is het beste voor haar man, optreden of afgelasten? Terwijl het concert nadert wordt er teruggeblikt op de stadia van de relatie van André en Rachel. We zien hoe zij de superfan was die op jonge leeftijd door haar veel oudere idool aan de haak werd geslagen.

In tijden van #MeToo en misstanden bij The Voice bekijk je deze showbizztaferelen anders dan tien jaar terug. Rachel trouwde op haar 21ste met Hazes, maar ontmoette hem al als tiener. Gelukkig wordt dit niet geromantiseerd, maar toont de musical juist de problematische kanten van zo’n groot leeftijdsverschil. Ook wordt inzichtelijk gemaakt hoe roem erotiseert. Wanneer de twintiger Rachel haar oer-Rotterdamse ouders vertelt dat ze met een man van 40 gaat, vallen pa en ma van hun campingstoel van verontwaardiging. Als blijkt dat het om hun favoriete artiest Hazes gaat, veranderen zij snel van mening.

Het drama in huize Hazes wordt overtuigend gespeeld en bezongen. Martijn Fischer is terug in zijn glansrol van André Hazes. Nog steeds beheerst hij zijn personage tot in de finesses, met al zijn zenuwtrekjes, de handen continu in de zakken van zijn lange leren jas. Zijn nieuwe tegenspeler Roosmarijn Luyten is fantastisch als Rachel. Ze heeft een kristalheldere zangstem en in haar genuanceerde spel zet zij een afwisselend kwetsbare en sterke vrouw neer. 

In zijn regie maakt Ruut Weissman fraai gebruik van het ensemble, dat meezingt als koor en het drama versterkt in de dans. Hoogtepunt is het lied Bloed, zweet en tranen, dat wordt gezongen in een vol café, in vurig rood licht. André en Rachel hebben een confrontatie, waarbij de stellen aan andere tafeltjes opstaan en de worsteling verbeelden in dans. Ook heel mooi is Droomland, dat op een uitgekiend moment wordt gezongen door Rachel en haar moeder Friedel (Annick Boer, komisch en goed bij stem). Deze ingenieuze musical zit vol met momenten waarop de alom bekende hits een speciale behandeling krijgen.